Bazı sonlar mutluluk getirir. Ya
da en azından ertesi sabah resetlenmiş bir şekilde güne başlamanı sağlar. Bu
sabah 10’daki dersime yetişmek için uyanmam gereken saati kaçırmış, dolayısı
ile derse bir yirmi dakika geç girmiştim. Ama ondan öncesinde, gözümü açıp
saate bakmamla birlikte gecikmiş olduğumu anlamam, beni çok acele ettirip derse
yetişmem hususunda bir paniğe sokmadı. Oh ne rahattım… Minibüs beklerken hala
bir afyon patlaması yaşamamış olduğumu fark ettim. Uzağa bakıyordum, nerede
kaldın minibüs gel hadi gel… Derken…
Aman tanrım.
Uzaktan bir ışık bana doğru
geliyordu. Bu benim beklediğim minibüstü! O an ağzımın kulaklarıma vardığını
fark etmemle kendi kendime gülüşmelerim doğru orantıda yol almaya başlamıştı.
Minibüsün önümde durup, benim bineceğim an’a gelene kadar geçen saniyeler
içerisinde şunları düşündüm: “Farkındaysan hala küçük şeyler seni mutlu etmeye
yetebiliyor. Aferin sana kızım. Önemsiz şeyleri kafandan silip atmanın
kolaylığına geçtiğimiz gece varmış olmalıyız anlaşılan. Şimdi huzura kavuştuğun
an onu yakalayıp yoluna devam etme zamanı.”
Uykusuz ama yine de şansın benden
yana olduğu bir gündü. Teşekkür ederim dünya…
Tabii sonrasında o minibüs geldi
durdu ve ben yoluma kaldığım yerden devam ettim her zamanki mutluluğumla.
Afyon patlamıştı artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder